Als je haar maar goed zit

Van kleins af aan ben ik al bezig met mijn haar. Welk meisje niet? Ik wilde altijd lang haar, minstens tot op mijn billen, met natuurlijke slag à la Kate Winslet in de film Titanic (zinkscène -halve film dus-). Op één of andere manier is dit nooit gelukt. Getraumatiseerd voor het leven neem ik jullie mee naar mijn haar-verleden.

Het lengterecord record stamt uit mijn kindertijd, haar tot ver over de schouders. Maar tot onder de schouderbladen redde ik nog net niet. Voor mijn doen was het lang, heel lang! Totdat ik besloot dat het stoere korte kapsel van mijn broer ook wel erg leuk was en zo zette de kapster -op mijn eigen verzoek- de schaar in mijn lange blonde lokken. Daarnaast had ik roze oorbelletjes gekregen en deze waren direct goed zichtbaar zonder al dat haar wat ervoor hing. Hartstikke praktisch. Jammer dat de oorbel een week later op de bodem van het plaatselijke zwemparadijs lag... Pijnlijk!

De jaren daarna volgde een periode van het laten groeien & het laten afknippen. Laten groeien & laten afknippen, laten groeien - OK! DUIDELIJK!-. Mijn haar tikte net mijn schouders aan en dan ging de schaar er alweer in. De ene keer een a-symetrisch bobje en de andere keer alleen de puntjes -wat dan ook weer minstens een centimeter of 5 korter was-. Het bleef altijd een beetje op een lengte die geen voldoening gaf... Of zei dat wat over de onrust in mij?! *wijze les*.

Ik was ook nooit een meisje van los haar en nog steeds is Hanneke & los haar geen stabiel huwelijk. Iedere keer weer geprobeerd mijn haren los te hangen à la een nonchalante Francaise, maar het mocht niet baten. Het is gewoon niet aan mij besteed. Het irriteert me, ziet er slonzig uit (bij mij voor alle duidelijkheid!) en is zó niet Hanneke. Een staartje of knotje daarentegen wel, typisch Hanneke. Jaja, ik heb wat zelfkennis opgebouwd na 28 jaar.

Na de middelbare school besloot ik dat een grove slag in mijn 'lange' haren (lees: net tot over de schouders) vast mooi zou staan. Hop, zo impulsief als ik was -ben-, naar de kapper en zo geschiedde mijn eerste permanentje. Geen succes. Ik herhaal: geen succes. Ach, aldoende leert men, toch?!

Mijn haren zelf verven was ook een successtory. Meestal ging dit best ok, een pot bruine verf over geblondeerde haren zetten  zónder roodpigmenten ging altijd prima. Totdat.. je voelt het al aankomen, juist! Een haarverf mét roogpigmenten over blond zetten. Ai.. ik was VUURROOD! Mijn haren dan. En daarna ook mijn hoofd, van schaamte. Heel eerlijk, ik kon er niet helemaal wakker van liggen. Ben als een gek -letterlijk- naar de eerste beste drogist gerend en binnen een uurtje was ik weer brunette. Waarschijnlijk met afgestorven haar en een berg aan chemische bestanddelen in mijn lijf, maar je was jong en je wilde wat.

Gelukkig ben ik de laatste jaren ouder en wijzer geworden. Uiteraard, zo kennen jullie me. Wijs en verstandig. Shut up! Enfin, ik laat mijn haren trouw verven bij mijn vaste kapster. Uiteraard in mijn natuurlijke kleur; blond *schraapt keel*. Zij weet precies wat me wel en niet staat en iedere keer ben ik weer helemaal 'zen' als mijn haar weer in model zit. Niet meer zelf verven of een lok bijknippen. Nee, dat risico durf ik niet meer te nemen, maar toch.. wie kan er zeggen dat ze een lok, haar pony, permanent, bob-line & regenboogcoupe heeft gehad?! Been there, done that. Maar toch, mannen, onderschat dit niet! Het gezegde is niet voor niets; Als je haar maar goed zit.