Bijbaantjes voor het leven

Ik was 12 jaar toen ik officieel mijn eerste belastingcenten inleverde bij de staat. Ofwel, mijn eerste bijbaantje. Hello real world!

Mijn carrière begon op een aarbeienveld in de Betuwe. Hoe kan het ook anders in de Betuwe, die bekend staat om haar fruit

gaarden? Voor dag en dauw fietste ik naar het veldje achter onze woonwijk, waar ik verwelkomd werd door een grote vrouw met zwart haar op haar kin. Zo zag de werkende vrouw op het boerenland er dus uit in mijn beleving. Een bijbaantje als Veronica-gidsbezorger bracht me weer terug onder de mensen, godzijdank er was nog hoop.

Op mijn 13e maakte ik een heuse carrièreswitch. Ik kreeg een bijbaantje in het tuincentrum en hier heb ik jaren met veel plezier gewerkt. Tsja, je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het opbouwen van je CV. De ene dag mocht ik de hele kas vegen, gewapend met bezem en plantenspuit (tegen het opstuiven van het stof) en de andere dag ving ik vissen met een klein groen netje uit het aquarium. 2 bolle ogen die je aanstaarde vanachter het plastic zakje, gevuld met water. Maar ook het decoreren van de kerstshow en het bloemschikken behoorden tot mijn takenpakket. Over een afwisselende job gesproken.

Ook een uitstapje naar de horeca staat op mijn CV. De horeca raakt je of niet, net als in de zorg. Ik vond het een prima bijbaantje wat door de fooien nog extra aantrekkelijk werd gemaakt, maar een echt horecadier ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Ik vond de club mensen en de dynamiek leuk, maar de liefde voor het vak ontbrak.

Op latere leeftijd belandde ik als verkoopmedewerkster bij een trendy juwelier. Dit was het begin van het einde. Ladingen sieraden sleepte ik mee naar huis en over de horloges nog maar te zwijgen. De personeelskorting in combinatie met het representatief willen zijn in de branche was killing voor mijn magere verkoopsterloon. Het was een leuke tijd met een gezellig team. Vrijdagmiddagborrels in overvloed, wél vol behangen met sieraden... Alles voor de (bij)baan.

Uiteindelijk ben ik in een verzorgingstehuis, of eigenlijk meer een serviceflat, beland. Hierin woonden senioren zelfstandig, maar er was 24 uur per dag hulp ter beschikking. Hulp in de vorm van: mij (tadàà!). De senioren hadden een alarmkoord in de woonkamer hangen en als zij hieraan trokken ging er in het kantoor beneden een pieper af. Ik zag op die leeftijd geen enkel gevaar om daar, zonder bevoegde diploma's of dergelijke, avond- & nachtdiensten te vervullen. Uiteraard was er een achtervang (mét bevoegde diploma's) in het geval dat het echt mis was, maar 9 van de 10 keer trok er 's avonds een bejaarde per ongeluk aan het koord als ze bezig waren met het verschuiven van de bank of zoiets dergelijks. Altijd leuk... Hoe bizar om nu te bedenken dat ik daar zat zonder überhaupt een EHBO diploma. Awkward!

Inmiddels ben ik alweer ruim 8 jaar werkzaam in het echte leven. Niks bijbaantjes, maar gewoon keihard bikkelen voor de vaste lasten iedere maand. Toch kan ik vol overtuiging zeggen dat al deze bijbaantjes mij voorbereid hebben op het echte werkleven. Uit ieder baantje heb ik wat meegenomen. Het vangen van goudvissen, plukken van aardbeien, bedienen van een wiener schnitzel of verkopen van een Guess horloge, uiteindelijk heeft het mij gevormd tot wie ik nu ben. Daarnaast heb ik overal toch zo'n 12 cent pensioen per maand opgebouwd, dus dit bewijst maar weer dat de bijbaan noodzakelijk is voor iedereen!