Do you remember?

De tijd voordat je kinderen had was in sommige opzichten compleet anders dan de tijd waarin je nu leeft, met een bups kids in 'tha house'. Voor ons is dit met 1 zoon -telt soms voor 3- ook al goed voelbaar. Things change...

De periode waarin je ongestoord afspraken kon inplannen zonder ergens rekening mee te houden. Tsja, dat is even andere koek met kroost. Ik kan me nog herinneren dat ik lukraak afspraken inplande op het consultatiebureau & 'koffiebezoekjes' bij vriendinnen -kijk, van je zwangerschapsverlof moest je profiteren-. "Ja, hoor, géén probleem om 10.00 zijn we er". Om vervolgens op te hangen en je dan doodleuk realiseren dat dit zijn vaste slaaptijd is. Pas voor een maand of 6. Oeps. Grotendeels kon ik hier niets aan doen. Ik was onder invloed van slaaptekort en hormonen.

Dan hebben we het nog niet gehad over het wennen aan het feit dat je gezin uitgebreid is met de little person in question. Een avondje uit eten met vrienden. Romantisch diner voor twee of een dagje de hort op. Allemaal leuk en aardig. Totdat manlief je strak aankijkt en de grote vraag stelt: En onze zoon dan? Zoon? Zoon! Alleen thuisblijven was geen optie. *karma zwart*. Dit was duidelijk een gevalletje 'niet boos, maar teleurgesteld'. Minpunten voor de kersverse mama.

De meeste impact vond ik toch zeker wel het slaaptekort. Killing! De eerste maanden verbaasde ik me er oprecht over hoe sterk een mens (lees: vrouw) is. Met hoe weinig slaap je nog relatief goed kunt functioneren. Maar geloof me, aan alles komt een eind. Er kwam een moment dat de wallen op mijn Shabbies hingen en zelfs met de meest hardnekkige foundation de wallen en grauwe huid niet meer te verdoezelen waren. Er stond me -naast wat rouge- nog maar één ding te wachten; uit logeren bij opa en oma. Voor een jaar of 3. Thank god!

De toiletbezoekjes met schreeuwende fan voor de deur. Boodschappen & knuffel in rechterarm, linkerarm volgeladen met 12 kilo wegende peuter die sméékt om een koekje. Met diezelfde bagage de voordeursleutels uit je tas proberen te vissen (Aaargh! %#!$* Onderin... tussen de lipgloss en AH kassabonnen). Een kleverige bananenvlek op nieuwe jurkje aantreffen. Of snot. Je Ipad niet meer zelf kunnen gebruiken, Bumba rules! Of ene Diego die al Engels praat?! Bye! Niet meer hardop kunnen vloeken zonder dat dit minstens 4 keer herhaald wordt. Uitslapen? Wat is dat? Bij de dokter zitten zonder luiers en doekjes en opeens ruik je iets bekends... (NEE!!). Shit happens. Meer haar in je doucheputje aantreffen dan op je hoofd, hello & goodbye hormones!

God. Het lijkt bijna een strafkamp. Voor alle kersverse mama' s-to-be & twijfelaars; bovenstaande veranderingen kunnen niet op tegen de absolute verrijking in je leven, een wandelend stukje DNA van jezelf. Het hoge knuffelgehalte in een slaapzak. Onvoorwaardelijke liefde. Een grote glimlach bij weerzien. Gedrag van jezelf herkennen. Smelten bij zijn eerste woordjes (mama, Shabbies & wijn). Kleine vormloze teentjes en dikke vingertjes die minstens tien kusjes verdienen omdat ze so cute zijn.. 'Iets' missen als je een dagje met z'n tweetjes bent, vergelijk het met een amputatie. Het is het allemaal dubbel & dwars waard!