Eerste schooldag

Wanneer ik 's ochtends slaperig langs mijn keukenraam loop zie ik ballonnen. Niet een paar, maar trossen vol met vrolijk, gekleurde ballonnen. Een meneer is volop bezig de trossen te bevestigen aan de hekwerken en palen. Over een paar uur zullen hier de eerste kindjes arriveren. 6 weken lang zijn ze vrij geweest van school. 6 weken geen woordjes leren, rekensommen maken of verplicht op het gedreun van de pauzebel weer naar binnen moeten. Vrijheid.

De allerkleinste zullen hun eerste schooldag beleven. Enthousiast, maar ook angstig zullen ze staan te trappelen bij het grote hek. Moeders met een brok in de keel en lood in de schoenen. Hun kleine dreumes, al naar school... waar blijft de tijd hoor je ze denken.

Ik kan mij herinneren dat ik de eerste schooldagen altijd weer leuk vond. Gezonde spanning gierde door mijn lijf. Wat had iedereen gedaan die 6 weken lang? Hoe zag de nieuwe samenstelling van de klas eruit? Maar misschien ook wel weer het verlangen naar ritme en regelmaat. Onbewust hoor, want die 6 weken vrij waren heerlijk, maar ik kan me ook de lange dagen herinneren waarop mijn ouders werkten en ik samen met een vriendinnetje de dagen uitzat. Liggend in het gras... bloemenkransjes maken van de Madeliefjes. God, ik zou er nu een moord voor doen. tsja, na zoveel weken met elkaar opgescheept te zitten, was je ook wel uitgepraat en nieuwsgierig naar wat het leven verder bracht.

Onze ochtend verloopt zoals gebruikelijk. Rennen, vliegen en stress. Slokjes koffie drinken -au! Heet!-, boterhammen smeren en spullen verzamelen voor het kinderdagverblijf. Dit doen we al weken lang, onze vakantie is alweer eventjes geleden, maar toch voelt deze ochtend anders aan. De scholen gaan weer beginnen, de drukke ochtendspits... het dagelijks  leven is weer begonnen. De komkommertijd is officieel voorbij. En raad eens, ik vind het nog steeds een heerlijk gevoel. Een nieuw (school)jaar, vol met nieuwe kansen en ontwikkelingen. Ballonnen voor een warm welkom.

Tegen de tijd dat ik mijn zoontje met een minirugzakje achter moet laten in een groot klaslokaal met 29 stuiterende kleuters piept mijn moederhart wel anders denk ik, maar voorlopig geniet ik weer van deze bedrijvigheid.