Let the sun shine!

Je weet past wat je mist, als ze er niet is... Heel toepasselijk, want oh men, wat mis ik haar! Ik heb het natuurlijk over de Zon. Die eerste zonnestralen in maart, april van ieder jaar. Voorzichtig warmt ze je op. Je kan niet anders dan stil blijven staan en je laten bevangen door haar warmte. Wat een gemis. Na al die donkere koude maanden is ze altijd meer dan welkom.

Normaliter treffen wij haar in februari in Oostenrijk. Hoog op de berg doen we net alsof we de hele dag skiën, maar in werkelijkheid zitten we de hele dag in de zon. Gezicht iets schuin omhoog, ogen gesloten en drankje binnen handbereik. Op de achtergrond een Oostenrijkse hit die door de speakers over het terras schalmt. De zon is extra krachtig op de berg en ieder jaar stellen we ons dan ook hardop de vraag of we niet gewoon op zonvakantie moeten in het vroege voorjaar, want een wintersport zonder zon is niet acceptabel. Categorie 'mooi-weer-skiërs'.  Na die koude wintermaanden verlangen we naar sproetjes en een rode verbrande neus. Een skibril in je gezicht gebrand. Het maakt allemaal niets meer uit, zolang ze maar schijnt.

En wat dacht je van de zomer? Wakker worden met het zonnetje hoog aan de hemel. Je ontbijtje op je dooie gemakje oppeuzelen en de hele dag genieten van die grote gele bol (alias zon). Cappuccino drinken op het terras, vanachter je grote zonnebril mensen kijken. De laatste zonnestralen van die dag meepikken op het strand, je voeten in het zand en zoonlief met schepje in de branding. Ja mensen, ik romantiseer graag. Goede herinneringen in eren houden. Die regenachtige dag skippen we en al helemaal de warmte boven de 35 graden, die dagen waarop je de zon vervloekt #biecht.

Het echte gemis van de zon begint bij mij vaak pas tegen januari. Na onze mooie zomer afgelopen jaar kon ik wel even wat maandjes vooruit, maar nu is de koek echt op. Zon. NU! Ieder zonnestraaltje wat buiten voorbij komt -geloof me, dat zijn er niet veel-, probeer ik mee te pikken. Hop. Zoon in jas proppen en half struikelend over de drempel naar buiten. Vlug! Die 2 minuten zonlicht zijn cruciaal. Je kunt ze maar beter meepikken, want geen enkel mens wordt er vrolijker op zonder zon. En dan bedoel ik echte zon hè, de pure kracht van moeder natuur. Geen zonnebank of lichtlamp kan daaraan tippen, dat je dat maar even weet.

Ik hoop haar binnenkort weer te verwelkomen, maar vrees dat het nog een beetje vroeg is. De winter is pas net begonnen en de koudste maanden staan nog voor de deur (theoretisch gezien dan). Toen ik beviel van mijn zoon -in februari- was het maar liefst -20 graden die nacht, dus mensen, maak de borst maar nat. Maar hé, er is niets mis met een ijskoude dag. Strakblauw en juist, de zon hoog aan de hemel. Laat mij maar even weten wanneer ze weer in aantocht zijn, ik bivakkeer in mijn gang om haar ASAP te verwelkomen. Let the sun shine!