No shopping challenge

2 weken geleden heb ik een drastische beslissing genomen. Ik besloot om 3 maanden de hand op de knip te houden. Wees gerust, ik hoef niet naar de voedselbank... maar ik doel meer op de persoonlijke verlengstukken van mijn ziel. Wat?! Uhm, gewoon kleren, schoenen, accessoires en alle andere eerste levensbehoeften. Snapt u?

De 3 maanden challenge stopt halverwege januari 2015. Ok, dit klinkt dichtbij en is te doen. Ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit. * Mantra*. Wil het feit dat ik net in september en oktober (Parijs) nog wat leuke inkopen heb gekocht, dus appeltje eitje denk ik zo. Maar waar komt dit plan zo vandaan en waarom in godsnaam hoor ik je denken?

Ten eerste, ik vind het simpelweg niet altijd nodig om altijd wat nieuws te kopen. God, het lijkt wel alsof iemand anders dit schrijft... maar ik ben het toch echt. Ik heb voldoende -geloof me- kleding in mijn kast hangen om voor een jaar in quarantaine te verblijven en soms is het ook gewoon goed zo. In parijs kocht in een LBD (little black dress), want deze kon niet ontbreken in mijn garderobe. Thuis gekomen had ik er eigenlijk al 2 gestreken en gesteven in de kast hangen -ander model, maar toch- een beetje onzin is het soms wel. Daarnaast had ik voor mijn weekend Parijs ook al 2 jurkjes meegenomen die niet ouder waren dan driekwart jaar. Wààrom dan toch die drang om dat ene jurkje te kopen, wat kan dat jurkje mij bieden? En dat biedt mij direct een mooi bruggetje naar mijn volgende punt. 

Ten tweede, ik denk dat heel veel vrouwen met mij vaak kleding kopen om zich er beter door te voelen. Wat is er lekkerder dan met een rotgevoel de stad in te stappen en te geloven dat het leven er beter uit ziet mét dat ene nieuwe jasje/ truitje/ paar schoenen (doorhalen wat niet van toepassing is... allemaal laten staan mag ook!). En verrek, het leven ziet er dan ook beter uit, al duurt die roze wolk over het algemeen niet heel lang. Juist daar wil ik eens de vinger op de gevoelige plek leggen, want hoe suf en spiritueel het misschien ook mag klinken, maar geluk zit van binnen en blijft per definitie niet te koop. Helaas... Weer een illusie armer.

Bovenstaand verhaal kort samengevat; ik vond het een goed moment om eens 3 maanden de uitdaging aan te gaan. Niets kopen voor mijzelf. Althans (hier krabbel ik al terug), niets qua persoonlijke verheerlijking. De kapper is een uitzondering (uitgroei!) en uiteraard blijf ik ook een deo'tje kopen om mijn medemens gelukkig te houden ;-). Het gaat dus meer om producten die ik eigenlijk echt niet nodig heb, maar waar het puur gaat om 'onnodige' koopdrang. Een Nespresso apparaat valt hier helemaal buiten, dat snap je wel hè?! 

Er zijn inmiddels al dik twee weken verstreken en ik tril nog niet en voor zover ik weet is er ook nog geen schuim op mijn onderlip gesignaleerd. Toch zal ik het best moeilijk krijgen zo richting alle feestdagen. Mijn man is daarom ook erg sceptisch, zou hij mij beter kennen dan ik mijzelf? Geen kerstjurkje (LBD!) of mooie enkellaarsjes... Maar wél een gevulde portemonnee en hopelijk weer een ervaring en uitdaging rijker. Doe jij ook mee?

Liefs,

Hanneke

PS: Ik kijk al uit naar januari. SHOPPEN! ;-)

bron afbeelding