Ik ben er stil van...

Op 17 juli jl. stort vlucht MH17 neer van Malaysia Airlines. Sindsdien loop ik met een grote steen op mijn maag. 298 mensen verloren het jonge leven aan deze verschrikkelijk ramp, of kan ik beter zeggen aanslag? En ja, ik ben me bewust van het feit dat er dagelijks tientallen, honderden mensen sterven in oorlogsgebieden. Dat mensen omkomen door de meest verschrikkelijke misdrijven en verkrachtingen, maar waarom komt dit dan anders binnen? Ik steek mijn kop niet in het zand en ik ben niet naïf, maar deze ramp had ieder van ons kunnen overkomen. En dat maakt het wellicht iets realistischer in mijn belevingswereld. 

Na een jaar lang hard werken waren deze mensen toe aan een welverdiende vakantie, een zakelijk bezoek of een familieaangelegenheid... Waarvoor zit jij doorgaans in een vliegtuig? Waarschijnlijk om één van die redenen. Dat neemt niet weg dat mijn maag 3 keer omdraait na het zien van een stoffelijk overschot van een peuter in de Gazastrook die dezelfde leeftijd als mijn zoontje heeft. Ik besef mij maar al te goed wat een voorrecht het is om hier in Nederland geboren te zijn. Zonder oorlog, in een democratisch land voorzien van alle luxe voorzieningen. De alledaagse problemen waar ik me druk over maak verbleken bij al deze gebeurtenissen. Tsja, want wat moet je met een nieuw huis als er raketten boven je huis vliegen? Waarom je überhaupt druk maken over kleine details als je zojuist één of meerdere geliefden bent verloren? 

Ik ben er stil van... en aan de andere kant weet ik dat het leven verder gaat én moet. Het heeft voor mij geen zin om de hele dag sip te zijn, want ik help er niemand mee. Integendeel. Maar het kan geen kwaad om hier eens stil bij te staan en een keer geen luchtige, grappige blog te schrijven. Dit is de realiteit, helaas. Het enige wat ik nu kan doen, is mijn steun betuigen aan iedereen die onder deze zware omstandigheden gebukt gaat. Ik weet niet wat er verder nog te zeggen valt... nogmaals, ik ben er stil van.