Skitrauma

Normaliter gaan wij ieder jaar op wintersport. Aan het einde van de winter, wanneer een velletje A4 papier nog 'bruiner' is dan jijzelf, dan weet je dat het tijd is om te gaan zonnen -euh- skiën. Helaas hadden we vorig jaar besloten om dit jaar niet te gaan, aangezien ons huis in de verkoop staat en onze zuurverdiende centjes dan beter op onze spaarrekening zouden staan dan in de kassa van de plaatselijke Oostenrijkse après-ski bar. Gevalletje 'saai, maar verstandig'.

Mijn skiavonturen begonnen pas op mijn 18e levensjaar. Daarvoor had ik ooit al eens op de latten gestaan in Winterberg, maar die ervaring rekenen we maar niet mee. Ik geloof dat ik daar meer een gevaar dan een aanvulling op de piste was. Op mijn 18e mocht ik met de familie van mijn man (toen nog mijn vriendje) op wintersport. Geheel in nieuwe outfit betrad ik de pistes en dat moment zal ik nooit meer vergeten. Angst, zweet en tranen. Nee, ik kon me leukere sporten voorstellen. Het moment dat je midden op de piste zit, verstijfd van angst om een paar meter naar beneden te glijden (wat overigens levensgevaarlijk is) en zit te wachten op je redder in nood. Mijn redder was mijn man. Met zijn haren wapperend in de wind trotseerde hij de piste met zijn skischoenen en kwam me redden. Hoe romantisch! De astma aanval van mijn man buiten beschouwing gelaten.. jaja, hij moest er wat voor over hebben om mij te redden.

Gelukkig waren er ook mooie herinnering, vooral de lunch. Hoog op de berg met adembenemend uitzicht genoot ik van een warme Goulaschsuppe mit brot. Gezicht in de zon en burn baby burn. Ja, hier deden mensen het voor. Ik wel althans. Om aan het einde van de dag met verbrand gezicht beneden aan de bar te staan. Carnaval in het kwadraat.

Inmiddels ski ik alweer zo'n 10 jaar. Met het jaar ging het beter met mijn motoriek op de ski's. Een paar lessen gehad en me over de angst (grotendeels) heen gezet. Het skiën werd -warempel- leuk! Mijn vertrouwen steeg en het plezier deed mee. Nog steeds ben ik geen held op de ski's en dat zal ik ook nooit worden, maar ik vermaak mij prima en ski netjes van de rode en blauwe pistes af. Zwart doe ik uit principe niet, al pik je er soms toch eentje mee omdat ik de bordjes niet altijd bekijk. Zodra ik ze zie vermijd ik ze, nog steeds een gevalletje 'saai, maar verstandig'.