Twee en Nee!

Mijn zoon heeft de magische grens van twee jaar gepasseerd. Hoe lang ik ook geprobeerd heb te ontkennen dat we daadwerkelijk in deze fase zitten, het heeft geen enkele zin meer... We zijn aangeland in de 'Ik ben twee en zeg Nee' fase. Geloof me, alle cliché's zijn waar. Hoe hard je het ook ontkent, no way back. Alsof er een alarm geactiveerd wordt op het moment dat de twee in beeld komt. Bedankt Moeder Natuur, de peuterpubertijd has begon.

Standaard loop ik zo'n drie keer per dag met mijn kind onder de arm -gestrekt- een winkel of eetgelegenheid uit. Mocht je iemand zien in de omgeving van Eindhoven, half verhit en een schreeuwend kind in de houtgreep, leuk je te ontmoeten! Even bijkletsen zit er niet in als ik net de chocolade-eitjes bij elkaar verzamel die mijn zoon zojuist door het gangpad heeft gesmeten. Blikken van medeleven, herkenning en soms zelf afschuw krijg ik naar mij toegeworpen. Iedereen denkt er iets van en ik probeer me daar zo weinig mogelijk van aan te trekken. Mijn zoon idem. Die heeft besloten zich eigenlijk nergens iets van aan te trekken, want hij is immers twee en de hele wereld mag dat horen.

Hopeloos word je er soms van. Ik heb vanalles geprobeerd. Negeren (onmogelijk!), proberen te communiceren op ooghoogte (ideale hoogte voor hem om mij een pets in mijn gezicht te verkopen), in de hoek zetten ('Gaan we weer in de hoek?!') en de laatste methode: op zijn kamertje laten uitrazen. Boos hangt hij aan de deurklink en ik probeer hier vooral de lol niet van in te zien, want hoe hilarisch is dit eigenlijk? Juist, om te janken!

's Avonds in bedje nemen we zoals gebruikelijk de dag door en bespreken we alle leuke en minder leuke zaken van die dag. Met grote ogen en sabbelend op zijn speentje kijkt hij mij aan -pure onschuld!- en vraag ik me af of ik toch niet te streng geweest ben vandaag? Dit kleine mannetje met zijn schattige pyama en hoge knuffelgehalte kan toch onmogelijk dat uitdagende ventje zijn van vanmiddag? De volgende dag zullen we de strijd weer aan gaan en hoop ik dat mijn buren niet te veel thuis zijn. Maar één ding is zeker, de aanhouder wint.