Waarom ik zó van de Bijenkorf houd

Afgelopen zaterdagochtend liepen manlief en ik richting het Wahala, de bedevaart naar Mekka; De Bijenkorf. De zon scheen hoog aan de hemel en de thermometer gaf 19 graden aan -het was 1 november mensen!-. Het voorjaarsgevoel bekroop ons. Wellicht kan ik beter zeggen, de kooplust bekroop ons. Uhm, Mij. 

Zodra mijn sneaker de drempel van dit goddelijke warenhuis betrad ging mijn hersenpan op kooplust. Hebberig werd ik ervan. Mijn no shopping challenge was ver buiten bereik. Ben ik de enige die wild en onrustig word van de witte ruimtes, gevuld met glimmende make-upjes en naar leder ruikende laarzen? Met uitzondering van de plastic, excusez-moi, kunststof regenlaarzen van Michael Kors. Lachende mensen bij de kassa, alsof het allemaal voor niets is. Het zachte muziekje op de achtergrond en de mooie uitgestalde producten op de tafels brengen mij in extase. Alsof ik in een andere wereld stap. Even voor alle duidelijkheid, mijn man heeft hier totaal geen last van. Persoonsgebonden dus. Geslachtsgebonden?

Het erge is dat mijn gezonde deel van mijn hersenpan mij gewoon weet te vertellen dat ik ter plaatse word misleid, maar de rest van mijn brein weígert simpelweg om hier naar te luisteren. Hoe lekker is het om je even in de watten te laten leggen. 'Gezellig' even een paar Nespresso capsules halen. En ja hoor, wij lusten vervolgens nog wel een Nespressootje aan de bar. Met uitzicht op de afdeling kinderkleding die werkelijkwaar prachtig uitgestald is. Ja, overal is over nagedacht.

Lieve Bijenkorf, ik heb mij weten te weerstaan van al je verleidingen. Veilig stond ik weer buiten, met beide sneakertjes op de grond. Mijn Bijenkorfcard diep in mijn portemonnee, maar men oh men... wat ben je aantrekkelijk. Eenmaal buiten was ik 18 euro lichter voor een aantal doosjes Nespresso capsules, de geplande aankopen. Mission accomplished, see ya next time!